Idea solidaryzmu we współczesnym prawie konstytucyjnym

Trzecia Rzeczpospolita buduje swoją tożsamość blisko ćwierć wieku. Dla pokoleń, które ją powołały, to czas szczególnie trudnego poszukiwania własnej drogi, czas ideowych wyborów i konkretnych rozwiązań, wreszcie to czas niecierpliwości, konfrontacji założeń i rzeczywistości. Czym znaleźliśmy spajającą ideę, być może cel, wokół którego można by budować rzeczywistość Polski? Czy w czasach postpolityki można myśleć kategoriami, które jakże często – nie tylko w politycznym dyskursie – wielu wydają się przeżytkiem? Mdłą próbą czerpania z przeszłości? Wydaje się, że odpowiedź jest twierdząca: tak, warto, a być może nawet jest to konieczne, jeśli chcemy budować trwałą i spójną wspólnotę naszego państwa. Wspólnotę działającą w różnych wymiarach, także tym światowym. Inspiracje dla poszukiwania owej idei, a w przyszłości być może także podstawowej wartości, odnaleźć możemy w rozumnym oglądzie otaczającego nas świata i doświadczeniu przeżytej historii, nie tylko własnej. Dlatego trudno nie postawić pytania, czy funkcji tych nie mogłaby spełniać solidarność? W powojennym pięćdziesięcioleciu dwukrotnie stała się ona wyznacznikiem kierunku działania. Chronologicznie rzecz ujmując – – niegdysiejszych Wspólnot Europejskich i wiele lat później „Solidarności”. A współcześnie nie tylko kryzys ostatnich lat, lecz także koniec XX wieku pokazały bardzo wyraźnie, jak bardzo jest potrzebne nowe spojrzenie na człowieka i jego udział w życiu publicznym, w życiu różnych wspólnot: narodowej, lokalnej i w końcu, patrząc z perspektywy jednoczącej się Europy, wspólnoty europejskiej.