Małe konstytucje stanowią dorobek dwudziestowiecznej polskiej myśli ustrojowej. Powstawały w momentach przełomowych, związanych z tworzeniem zrębów państwowości polskiej. Miały regulować podstawy ustrojowe państwa jedynie do momentu przyjęcia docelowego aktu konstytucyjnego – ustawy zasadniczej. W ten sposób małe konstytucje stanowiły ramy prawne dla funkcjonowania państwa w czasie przejściowym, przy czym nie zawsze praktyka ustrojowa odzwierciedlała założenia tych aktów, gdyż decydowały de facto uwarunkowania polityczne. Dlatego spojrzenie z perspektywy historycznej na polskie rozwiązania ustrojowe w XX w. stanowi punkt odniesienia dla współczensych badań naukowych, a publikacja jest uzupełnieniem dotychczasowych ustaleń nauki prawa.