„W powojennym pięćdziesięcioleciu idea solidaryzmu dwukrotnie stała się wyznacznikiem kierunku działania. Chronologicznie rzecz ujmując – niegdysiejszych Wspólnot Europejskich i wiele lat później polskiej „”Solidarności””. A współcześnie nie tylko kryzys ostatnich lat, lecz także koniec XX wieku pokazały bardzo wyraźnie, jak bardzo jest potrzebne nowe spojrzenie na człowieka i jego udział w życiu publicznym, w życiu wspólnot: narodowej, lokalnej i w końcu, patrząc z perspektywy jednoczącej się Europy, wspólnoty europejskiej.”