Krytycyzm wyrażany przez polityków i obywateli wobec racjonalności zapisanych w konstytucji marcowej mechanizmów tworzenia Sejmu i Senatu był w Polsce – w drugiej połowie lat 20. XX w. – zjawiskiem powszechnym. Przepisy uwzględniające wykorzystywanie proporcjonalnego systemu wyborczego wskazywane były w prowadzonej wówczas debacie publicznej jako główna przyczyna nękającego Drugą Rzeczpospolitą kryzysu instytucjonalnego. Celem publikacji jest ukazanie inicjatyw, które zmierzały do zmiany najważniejszych zasad normujących system wyborczy do ciał ustawodawczych w procesie rewizji Konstytucji Rp z 17 marca 1921 r. przez Sejm II kadencji. Szczegółową analizą badawczą zostały objęte kolejne etapy prac legislacyjnych, które odbywały się zarówno na plenum Sejmu, jak i w Komisji Konstytucyjnej. W monografii przedstawiono również genezę i przyczyny trwającego w latach 1928-1930 sporu ustrojowego, którego uczestnikami były wszystkie obozy programowe reprezentowane w izbie. Takie ujęcie tematu pozwala w kompleksowy sposób opisać ewolucję poglądów w ramach poszczególnych ugrupowań, które ogniskowały się wokół problemu ponownego zdefiniowania prawnego statusu parlamentu w zdeformowanym wydarzeniami majowymi systemami politycznym państwa polskiego. Umożliwia także prześledzenie całej gamy argumentów i motywacji, które znalazły swoje odzwierciedlenie w treści artykułów regulujących te kwestie, zawartych w projektach nowelizujących ustawę zasadniczą, zgłoszonych przez posłów do laski marszałkowskiej w latach 1929-1930.